-O gitsin!
-Kim ?
-O ! O bizi yöneten.
-Peki. Gitsin ! Gitsin de kim gelsin?
-Kim gelirse gelsin.
-Olur mu öyle şey. Kim gelirse gelsin olur mu? Ya gelen gideni aratırsa?
-Olsun ! Bu gitsin de…
Konuşuyoruz bir arkadaşla.
Diyor ki, “Amerika ipini çekecek.”
Gülüyorum ve diyorum ki, “Biz Ameri-kan karşıtları şimdi Amerika’dan umut mu bekliyoruz? Ne yani Amerika ipini çekecek ve biz mutlu mu olacağız. Bu işte bir gariplik yok mu?”
Kalıyor bu yorumum üzerine.
Yanıt yok!
Sürdürüyorum; “ Eleştirilerine kesinlikle katılıyorum. Ki haklısın da… Ancak benim anlayamadığım ise şu; Amerika gibi emperyalist bir ülkenin düşündüğünün altında mutlaka bir bit yeniği vardır. Bizi kırk katır mı kırk satır mı diye kötülerin arasında bırakanlar, bugün de yine kendi çıkarlarına dönük politikaları dayatmıyorlar mı?”
Tek sözcük “Çaresizlik!”
Demokrasilerde çare sandıktır.
Sandıktan çıkacaksın.
Çıkamıyor isen çıkana saygı duyacaksın.
Bu iş böyle.
Sandığın dibine çakılmışsın ve bir türlü umut olup da halkın beklentilerine gerçekleştirebilmek için yetki de alamıyorsan gereğini yapacaksın.
Gereği ne?
“Bu halk bana/bize niye oy vermiyor?” sorusuna doğru yanıtları bulup yenilenmektir.
İlk adım istifa.
Onurluca.
Ve sonra; tepeden tırnağa yenilenme.
Eskilerin tümünü de atıp yenilenme.
Budama ki, sınırsız.
Çürük çarık ne var ise yollama.
Temizlenme.
Ve sonra halkın karşısına yeni yüz/yüzlerle çıkabilmektir.
Evet o gitsin.
Peki nasıl?
Ameri-kan senaryoları ile mi?
İşte buna hayır!
Bu işte bir iş var.
Nerede bir Ameri-kan tezgahı var ise asla güvenmem.
Bilmediğimiz, duymadığımız, tahmin bile edemediğimiz planlara alet olmadan, “git” demeyi biz bilmeliyiz.
Ama nasıl?
Kim ile?
Hangi lider ve kadroyla?
Asıl ve bir türlü yanıtı bulunamayan çaresizliğimiz bu değil mi?
Anlaşılan o ki bunlarla olmayacak.
Yeni bir hareket doğmalı Anadolu’dan.
Taşından, toprağından, ovasından, nehirlerinden., insanından.
Işık olup insanın içini ısıtıp umut yelkenlerini doldurup, toplumsal korkuyu yıkıp uyanışın meşalesi olacak.
