Almanya bizi kıskana dursun, biz iki damla kar yere düştüğünde elektrikleri stop eden ve bu nedenle, vatandaşın mağduriyetini iplemeyen bir ülkeyiz.

Kar yağdı elektrik yok.

Kar yağdı yollar kesik.

Kar yağdı köyler Allah’a emanet.

Kar yağda hayat felç!

Kar yağdı ise oraya, buraya, şuraya kar yağdı.

Öyle bir yağdı ki, biz o bizim kıskanılan ülkeyiz.

Çok! Bildiğiniz gibi değil!

Tabi ki kıskanılırız!

Var mı böyle bir ülke kar yağınca hayatı krize dönen?

Var, var biz!

Helal Ereğlili Celal!

*

Ya okullar?

Köydekileri boş verin, onlar maraba.

Giderler okullarına servissiz ve yalnız.

Köy isen el mahkum doğru okula.

Oku oku oku da adam ol!

Ya şehirler, şehirlililer?

İki kar düştü yere ınının okullar tatil!

Tatildir tatil olmasına da asıl sıkıntı, zamanlama.

Tatilin olacağı akşam üstü açıklanmaz ve gece yarılarına kadar devan eder değerlendirme.

Gazetelerin haber merkezleri telefon bombardımanına tutulur “abi okul tatil mi?” diye.

“Değil!” dersen kızarlar.

Başlarlar haber altı yorumlara.

Vali Abi, kaymakam kardeş diye başlayıp döktürmeye.

Yaz dostum.

Neyse, gecenin bir yarısına doğru gelir haber “müjde olsun okullar tatil” diye.

Okul yönetimleri böyle haberdar olur.

Öğretmenler, öğrenciler, servisler,  aileler dijital devrim sayesinde “sabahlar olmasın” şarkısı eşliğinde bilgilendirilir.

Zamana bakar mısınız?

Kırk bin kere maşallah!

Hoppaya yârim şaz geldi.

Ben eski yıllara bakıyorum da, ne tatili ya.

O da neymiş.

Bacak kadar boyumuz ile Kandilli’de Rat Mahallesinden Yayla’daki Özel okula tabanvay giderdik.

Yok öyle servis mervis.

Kar çok ise ailelerimiz almaya gelirdi. Aile dediğimiz de babalar değil. Babalar işte. Analarımız gelir de elimizden tutup evimize kar içinde yuvarlana yuvarlana dönerdik.

Gerçekten de çocuklar gibi şendik.

Asıl şenlikte gece başlardı. Kandilli başından Rat’a kadan elimize ne geçerse kayardık. En tercih edilen de ahşap merdivenlerdi.

Ah keşke yaşasak da o yılları yine kaysak, kayıversek!

Tabi bizde o yıllarda haberleşme de manyetolu telefonla numara yazdırdıktan  saatler sonra gerçekleştiğinde, kimsenin aklına da tatil matil gelmiyordu.

Tatil de neymiş.

Ne ayıp ne ayıp!

Duymayalım bir daha.

Okul var ise gidilecek.

Okul ışıktır.

Sevdadır.

Gelecektir.

He gidi yıllar hey!

Bu ne keyif ya.

Kar yağdı tatil.

Cumartesi tatil.

Şu etkinlik var tatil.

Çağ atlıyoruz çağ.

Tepe taklak aşağıya tabi ki.

Sahi okulların tatil emrini verenler niye gece yarıları duyururlar kararlarını?

Tatilse tatildir.

Herkesin işi gücü var.

Onca insanı gece yarılarına bekletmek işkence değil mi?

Bu devirde böylesine gecikmeye aklı eren var mı?

**

Aman kar yağmasın.

Elektrikler gidiyor.

Okullar tatil oluyor.

Yaşamın ne kadı ne de tuzu kalıyor.